Being a romantic in a senseless world

Αθεράπευτα ρομαντική...

Μια φράση που αποκαλύπτει μεγάλο μέρος του ποια είμαι. Ο καθένας το αντιλαμβάνεται ίσως διαφορετικά. Υπάρχουν, ωστόσο, αυτοί που προσδίδουν μια θετική υπόσταση σε αυτή την ιδιότητα. Εγώ θα μιλήσω για τους άλλους. Για όσους το βλέπουν σαν ελάττωμα, σαν "ασθένεια", σαν κάτι που αυτομάτως υποβαθμίζει το άτομο στα μάτια ενός άλλου.

Δε θα μιλήσω για την κοινωνία του σήμερα. Ναι, η κοινωνία αλλάζει, αλλά ο πυρήνας της παραμένει ίδιος. Η πλειοψηφία τείνει στον αρνητισμό, είναι "λογική" και τη νοιάζει το φαίνεσθαι. Δε δίνει δεκάρα για τις αποκλίσεις, αντιπαθεί οτιδήποτε διαφορετικό. Έτσι είναι τώρα και έτσι ήταν πάντα. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κατανοήσεις αυτή την αδυναμία της και να τη συμπονέσεις για αυτό. Οπότε, συνεχίζεις να είσαι ο υπέροχος ξεχωριστός εαυτός σου, το ασχημόπαπο του παραμυθιού.

Πώς είναι όμως να έχεις μια καρδιά τόσο ευαίσθητη σε μία κοινωνία τόσο σκληρή; 

Είμαι μια αθεράπευτα ρομαντική. Πιστεύω στα παραμύθια, στα βασίλεια και τους δράκους. Δεν ντρέπομαι να πω πως περιμένω τον "πρίγκιπα", με μια πιο συμβολική σημασία. Και πιστεύω στην αγάπη και όλα τα ρομαντικά των ταινιών και των μυθιστορημάτων που τη συνοδεύουν. Θεωρώ πως για πολλούς, αν όχι για όλους, υπάρχει ο ένας ή η μία. 

Συχνά, αυτό αντιμετωπίζεται ως ουτοπία. Δεν μπορεί να είναι έτσι, σου λένε, αυτά δεν υπάρχουν παρά μόνο στα παραμύθια. Σε θεωρούν ίσως και λίγο ανόητη, μια ανώριμη μπέμπα που δεν έχει ακόμα μεγαλώσει. Σου λένε πως μετά τα χαστούκια που θα φας, θα γίνεις σαν κι εκείνους και θα δεις την "αλήθεια". Κι εσένα σφίγγεται η καρδούλα σου, γιατί τρέμεις και μόνο στην ιδέα το μέσα σου να καταντήσει τόσο άδειο, τόσο γκρίζο. Σαν ένα ερημωμένο σπίτι με σπασμένες σανίδες που τρίζουν κάτω από κάθε βήμα, και με ιστούς αράχνης που σαλεύουν από τις ριπές αέρα.

Επειδή δεν έχεις ζήσει κάτι, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Γιατί νιώθουμε συχνά την επιθυμία να χλευάσουμε τον τρόπο σκέψης, τα πιστεύω ή τα όνειρα κάποιου; Γιατί πρέπει να θεωρούμε πως η δική μας άποψη είναι σωστή; Γιατί ο εγωισμός να κυριαρχεί στις σχέσεις μας;

Όταν η αλήθειά σου είναι διαφορετική, στραβώνουν. Σκέφτονται πως δεν είσαι αξιόπιστος, πως είσαι αδύναμος, πως ίσως χρειάζεσαι τη βοήθεια ενός ειδικού. Αλλά μήπως είναι αυτοί οι αδύναμοι που, με τη μια αναποδιά και την άλλη, τα παρατάνε; Έπαψαν να πιστεύουν, βολεύτηκαν στα όσα έως τώρα έχουν ζήσει. Επαναπαύονται και δεν ψάχνουν, δεν προσπαθούν για το παραπάνω. Και, όταν τυχαία, έρχονται σε επαφή με αυτό, φοβούνται. Κλείνονται στον εαυτό τους και δεν αφήνουν κανέναν να τους πλησιάσει ουσιαστικά. Δεν υπάρχει αληθινή αγάπη για αυτούς, επειδή δεν μπορούν να την ελέξγουν. Όλα είναι υποχωρήσεις και χημικές αντιδράσεις. Με κανόνες λογικής, με ζωγραφισμένες γραμμές που σχηματίζουν μια ζώνη ασφαλείας. Πώς να περπατήσεις στα τυφλά άλλωστε; Είναι τρέλα.

Για μένα, δειλία είναι να τρέχεις από ό,τι σε τρομάζει. Δειλία είναι να επαναπαύεσαι και να δημιουργείς μια φούσκα, πιστεύοντας πως έχεις δίκιο για όλα. Το να κυνηγάς τα θέλω σου, να διεκδικείς τα όνειρά σου και πάντα να ελπίζεις, να δίνεσαι χωρίς αντάλλαγμα, εκεί είναι η δύναμη. Όταν μπορείς να τα χάσεις όλα, αλλά ξέρεις πως αξίζει το ρίσκο, έστω και για μια στιγμή παραδείσου.

 Στέφι Ράσκοβα