To be or not to be?
Τι είναι αυτό που σε οδηγεί στο θάνατο άραγε? Είναι δύναμη ή αδυναμία? Βέβαια , οι περισσότεροι λένε πως χρειάζεται θάρρος για να βάλεις τέλος στη ζωή σου, αλλά χρειάζεται ακόμα περισσότερη δύναμη για να την αντιμετωπίσεις.
Θα προτιμήσω να συνοψίσω τους λόγους που κάποιος αυτοκτονεί σε δύο κατηγορίες:
α) αυτοί που αυτοκτονούν λόγω χρεών ή άλλων κοινωνικών προβλημάτων ή οικογενειακών και
β) αυτοί που αυτοκτονούν συνήθως για ερωτικούς λόγους .
Θα μου επτρέψετε να εστιάσω στην δεύτερη κατηγορία, αφού αυτή με παρακίνησε για να γράψω αυτό το κειμενάκι.
Λοιπόν, εάν κάποιος αυτοκτονήσει λόγω ερωτικής απόρριψης , το θεωρώ κάπως χαζό. Θα ηταν καλύτερα αν δοκιμάζε να κερδίσει το χ άτομο που έχει ερωτευτεί η να προσπαθήσει να το ξεπεράσει κατά κάποιο τρπο. Προσέξτε: δε λέω να τον ξεχάσει, αλλά να τον ΞΕΠΕΡΆΣΕΙ. Δεύτερον, και αυτός είναι ο λόγος που γράφω, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες κεντρικοί ήρωες είναι δύο άτομα , πιο συγκεκριμένα- δύο ερωτευμένα άτομα. Η ζωή όμως τα φέρνει έτσι, ώστε ο ένας από τους δύο να χρειαστεί να αποχαιρετήσει τον κόσμο. Εάν είναι δύο άνθρωποι ενήλικες που έχουν παιδιά, τότε το ψ άτομο πρέπει να κρατηθεί στη ζωή για να μεγαλώσει τα παιδιά. Σε μερικές περιπτώσεις, πεθαίνει μετά από λίγα χρόνια από καρδιακό επεισόδιο και από τη θλίψη του, αλλά αυτό ΔΕΝ θεωρείται αυτοκτονία. Σε άλλες περιπτώσεις είναι κυρίως νέα παιδιά, συχνότερα έφηβοι, που αγαπιούνται πραγματικά (η ηλικία δεν παίζει ρόλο). Τότε τι γίνεται? Μερικοί επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν, έστω και σαν ζωντανοί-νεκροί, και μερικοί επιλέγουν τον θάνατο με την ελπίδα πως θα συναντήσουν το χ άτομο among the clouds. Εάν αυτό το άτομο αποτελούσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου και ήταν TA ΠΆΝΤΑ για σένα, τότε τι σου έχει απομείνει? Ίσως κι αυτός να είναι ο μόνος λόγος αυτοκτονίας που δικαιολογώ. Αν πεθαίνε -χτυπά ξύλο- το άτομο που αγαπώ δεν έχω ιδέα πόσο βαριά θα το έπαιρνα. Ίσως να τρελαινόμουν και να τον περίμενα κάθε μέρα να τηλεφωνήσει καθιστή στο πάτωμα ή στο κρεβάτι μου, ίσως να τον έψαχνα σε μέρη που συχνάζαμε κι όταν πια, μετά από καιρό, η καρδιά μου θα αποδεχόταν αυτό που το μυαλό μου είχε καταλάβει από την αρχή, ίσως τότε να πήγαινα να τον συναντήσω. Δεν βρίσκω λόγο να συνέχιζα, αφού ο άνθρωπος λειτουργεί κύριος με το συναίσθημα κι όχι με τη λογική. Αλλά και η λογική τι θα σου έλεγε όταν θα ρωτούσες επανειλλημένα τον εαυτό σου για ποιο λόγο να συνεχίζεις να ζεις εάν δεν βλέπεις κάθε μέρα το χαμόγελο σου?
Είναι διαφορετικό να χάνεις κάποιον που ποτέ δεν είχες, επειδή ο ίδιος δε σε θέλει, από το να σου τον παίρνει η ζωή, Πως να το ξεπεράσεις και να αντέξεις? Η καρδιά σου θα σπάσει, θα γίνει σκόνη... Πώς θα αντέξει η ψυχή σου, αφού ήταν δοσμένη μαζί με το σώμα σου σε κάποιον αλλον? Το σώμα είναι δανεικό γιατί είναι υλικό και φθείρεται, μα το νεύμα, η ψυχή, είναι άυλα και παντοτινά, Apo την αρχή έως και το τέλος του κόσμου...
Θα εκτιμούσα αν μοιραζοσασταν μαζί μου την άποψη σας με το σχετικό θέμα ή αν θέλετε να μιλήσετε με κάποιον. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω facebook (https://www.facebook.com/stefoulini.stef) ή e-mail (famousblondie@hotmail.com).
Ευχαριστώ :)
Θα προτιμήσω να συνοψίσω τους λόγους που κάποιος αυτοκτονεί σε δύο κατηγορίες:
α) αυτοί που αυτοκτονούν λόγω χρεών ή άλλων κοινωνικών προβλημάτων ή οικογενειακών και
β) αυτοί που αυτοκτονούν συνήθως για ερωτικούς λόγους .
Θα μου επτρέψετε να εστιάσω στην δεύτερη κατηγορία, αφού αυτή με παρακίνησε για να γράψω αυτό το κειμενάκι.
Λοιπόν, εάν κάποιος αυτοκτονήσει λόγω ερωτικής απόρριψης , το θεωρώ κάπως χαζό. Θα ηταν καλύτερα αν δοκιμάζε να κερδίσει το χ άτομο που έχει ερωτευτεί η να προσπαθήσει να το ξεπεράσει κατά κάποιο τρπο. Προσέξτε: δε λέω να τον ξεχάσει, αλλά να τον ΞΕΠΕΡΆΣΕΙ. Δεύτερον, και αυτός είναι ο λόγος που γράφω, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες κεντρικοί ήρωες είναι δύο άτομα , πιο συγκεκριμένα- δύο ερωτευμένα άτομα. Η ζωή όμως τα φέρνει έτσι, ώστε ο ένας από τους δύο να χρειαστεί να αποχαιρετήσει τον κόσμο. Εάν είναι δύο άνθρωποι ενήλικες που έχουν παιδιά, τότε το ψ άτομο πρέπει να κρατηθεί στη ζωή για να μεγαλώσει τα παιδιά. Σε μερικές περιπτώσεις, πεθαίνει μετά από λίγα χρόνια από καρδιακό επεισόδιο και από τη θλίψη του, αλλά αυτό ΔΕΝ θεωρείται αυτοκτονία. Σε άλλες περιπτώσεις είναι κυρίως νέα παιδιά, συχνότερα έφηβοι, που αγαπιούνται πραγματικά (η ηλικία δεν παίζει ρόλο). Τότε τι γίνεται? Μερικοί επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν, έστω και σαν ζωντανοί-νεκροί, και μερικοί επιλέγουν τον θάνατο με την ελπίδα πως θα συναντήσουν το χ άτομο among the clouds. Εάν αυτό το άτομο αποτελούσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου και ήταν TA ΠΆΝΤΑ για σένα, τότε τι σου έχει απομείνει? Ίσως κι αυτός να είναι ο μόνος λόγος αυτοκτονίας που δικαιολογώ. Αν πεθαίνε -χτυπά ξύλο- το άτομο που αγαπώ δεν έχω ιδέα πόσο βαριά θα το έπαιρνα. Ίσως να τρελαινόμουν και να τον περίμενα κάθε μέρα να τηλεφωνήσει καθιστή στο πάτωμα ή στο κρεβάτι μου, ίσως να τον έψαχνα σε μέρη που συχνάζαμε κι όταν πια, μετά από καιρό, η καρδιά μου θα αποδεχόταν αυτό που το μυαλό μου είχε καταλάβει από την αρχή, ίσως τότε να πήγαινα να τον συναντήσω. Δεν βρίσκω λόγο να συνέχιζα, αφού ο άνθρωπος λειτουργεί κύριος με το συναίσθημα κι όχι με τη λογική. Αλλά και η λογική τι θα σου έλεγε όταν θα ρωτούσες επανειλλημένα τον εαυτό σου για ποιο λόγο να συνεχίζεις να ζεις εάν δεν βλέπεις κάθε μέρα το χαμόγελο σου?
Είναι διαφορετικό να χάνεις κάποιον που ποτέ δεν είχες, επειδή ο ίδιος δε σε θέλει, από το να σου τον παίρνει η ζωή, Πως να το ξεπεράσεις και να αντέξεις? Η καρδιά σου θα σπάσει, θα γίνει σκόνη... Πώς θα αντέξει η ψυχή σου, αφού ήταν δοσμένη μαζί με το σώμα σου σε κάποιον αλλον? Το σώμα είναι δανεικό γιατί είναι υλικό και φθείρεται, μα το νεύμα, η ψυχή, είναι άυλα και παντοτινά, Apo την αρχή έως και το τέλος του κόσμου...
Θα εκτιμούσα αν μοιραζοσασταν μαζί μου την άποψη σας με το σχετικό θέμα ή αν θέλετε να μιλήσετε με κάποιον. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω facebook (https://www.facebook.com/stefoulini.stef) ή e-mail (famousblondie@hotmail.com).
Ευχαριστώ :)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου