Τα υποκατάστατα στον έρωτα και ο παράγοντας ένας

Ωραίο πράγμα ο έρωτας, μα σαν την αγάπη δεν έχει. Όλοι μας ερωτευόμαστε, καψουρευόμαστε, περνάμε καλά. Και όλοι πληγωνόμαστε και πληγώνουμε. Ο έρωτας αρχίζει και τελειώνει με την ίδια δυναμική. Στην αρχή με γέλια, στο τέλος με κλάματα.

Κάποιες φορές βέβαια δεν ερωτευόμαστε τον άνθρωπο, μα την κατάσταση. Ερωτευόμαστε την αγκαλιά, τις καλημέρες και τις καληνύχτες. Ερωτευόμαστε την έλλειψη μοναξιάς. Γιατί θέλουμε τα βράδια να νιώθουμε τη ζεστασιά ενός άλλου σώματος πάνω στο δικό μας. Γιατί μας αρέσει να είμαστε επιθυμητοί, να μας κοιτάζουν στα μάτια και να χαμογελάνε, απλά επειδή υπάρχουμε στη ζωή τους.

Και είναι άδικο και για τους δύο. Γιατί ο ένας είναι το υποκατάστατο κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει, ακόμα κι αν περάσεις χρόνια μαζί του. Ακόμα κι αν συγκατοικήσετε ή παντρευτείτε. Κι ο άλλος θα ζει πάντα με ένα υποκατάστατο, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι παραπάνω, πως τρέφει συναισθήματα. Πολλά ζευγάρια είναι παγιδευμένα σε τέτοιες καταστάσεις.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί έχεις ήδη γνωρίσει τον άνθρωπό σου. Είναι αλήθεια πως υπάρχει αυτό το ένα ξεχωριστό άτομο, που για τον υπόλοιπο κόσμο μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο, μα για εσένα είναι τα πάντα.  Είναι το άτομο που έρχεται στο μυαλό σου στις μεγαλύτερες χαρές και στις μεγαλύτερες λύπες σου. Όχι πως φεύγει έστω και στιγμή από εκεί. Απλώς είναι το άτομο με το οποίο θέλεις να τρέξεις να μοιραστείς τα νέα σου ή να του δείξεις το ολόγιομο φεγγάρι, γιατί είναι όμορφο.

Και αυτό το άτομο είναι έρωτας κι αγάπη μαζί. Στις στιγμές μαζί του έζησες όλη σου τη ζωή. Και η απουσία του είναι σαν να σβήνει όλα τα χρώματα του κόσμου, αφήνει ένα γκρι. Μετά από καιρό αρχίζεις και βλέπεις ξανά ένα απαλό ροζ, ένα θολό γαλάζιο. Μα ποτέ με την ίδια ένταση. Γιατί έδινε ζωή στα πάντα γύρω σου.

Περπατάς στα ίδια μέρη που πηγαίνατε βόλτες και είναι εκεί. Πηγαίνεις σε καινούρια μέρη και σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να του τα δείξεις. Δοκιμάζεις καινούρια πράγματα, μα η χαρά είναι μισή. Γιατί θα προτιμούσες να τα δοκιμάσεις μαζί του. Και απλά προχωράς και προσπαθείς να κρατήσεις τα κομμάτια που αγάπησε μέσα σου, να τα φυλάξεις από τον υπόλοιπο κόσμο. Τα κρύβεις, για να μην τα δει κανείς, γιατί ανήκουν σε εκείνον. Ό,τι πιο όμορφο έφτιαξες ανήκει σε εκείνον.

Και χάνεσαι σε αγκαλιές δανεικές... Άλλοτε ζεστές κι άλλοτε κρύες. Και υπάρχει κι εκεί. Δε φεύγει στιγμή από το μυαλό σου. Γιατί ζει μέσα σε κάθε ίνα του σώματός σου, σε κάθε πτυχή δική σου. Είναι κομμάτι της ψυχής σου που δε θα αποκοπεί ποτέ. Άλλοτε τα παρατάς και σκέφτεσαι πως δνε ήταν γραφτό αν είστε μαζί σε αυτή τη ζωή. Κι άλλοτε ελπίζεις, γιατί όλα είναι δυνατά.

Και σίγουρα θα σκεφτείς πως από τη στιγμή που βρήκε κάποιος τον άνθρωπό του, ακόμα κι αν τον έχασε, γιατί χρησιμοποιεί άλλους ανθρώπους;

Γιατί κανείς δεν αξίζει να είναι μόνος.