Το χαμόγελο του δράκου - Αλκυόνη Παπαδάκη (βιβλιοκριτική)

Ιανουαρίου 12, 2019

Γεια και πάλι! Ήρθε και η κριτική μου για "Το χαμόγελο του δράκου" της υπέροχης Αλκυόνης Παπαδάκη. (Και ποια είμαι εγώ που θα το κρίνω κιόλας; 😅 Απλώς θα πω πώς μου φάνηκε.)

Αρχικά, να σου πω πως τη λατρεύω! Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Τα βιβλία της δεν είναι απλά ιστορίες και ήρωες... είναι η απεικόνιση της καθημερινότητας. Επίσης, βάζει κατιτίς από την ψυχή της σε κάθε βιβλίο! Και σε αυτό εδώ... έβαζε απλόχερα!

Η ιστορία αρχίζει σε ένα χωριό της Κρήτης. Μας λέει λίγα για τη μητέρα, τις κόρες και την εγγονή. Τρεις γενιές. Οπότε, θα έλεγα, κυριαρχεί η σχέση μάνας-κόρης. Οι χαρακτήρες είναι διαφορετικοί, ξεχωριστοί κι όμως, μπορείς να ταυτιστείς πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον. Όλα είναι γραμμένα με μαεστρία.

Αλλά δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες και να αρχίσω τους λογοτεχνικούς όρους. Γιατί τα βιβλία δεν είναι κανόνες λογοτεχνίας, γραμματικής και σύνταξης.

Μέσα από το βιβλίο αυτό, λοιπόν, το οποίο είναι αφιερωμένο στην εγγονή της, δείχνει την ασχήμια της ζωής. Αλλά σου υπενθυμίζει πως μέσα στην ασχήμια, υπάρχουν και πολλά όμορφα πράγματα. Και τονίζει για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους, να έχεις έναν λόγο ύπαρξης. Γιατί μόνο έτσι ξεφεύγει κανείς. Να μην τα παρατάς και πάντα να συνεχίζεις, έστω με μικρά βήματα. Επίσης, αναφέρεται στον φόβο που υπάρχει στην ψυχή κάθε ανθρώπου.

Η Αλκυόνη συμβολίζει το φόβο με έναν δράκο. Όσο, λοιπόν, μένουμε αμέτοχοι και δεν τον αντιμετωπίζουμε, τόσο αυτός θεριεύει. Μόνο όταν αντιμετωπίσεις τους φόβους σου μπορείς να νιώσεις ελεύθερος, κύριος του εαυτού σου κι όχι ένα πιόνι στο σκάκι της ζωής. Είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Μικρό απόσπασμα

Γενικά, "Το χαμόγελο του δράκου" με έκανε να νιώσω, να σκεφτώ, να συγκρουστώ με τον εαυτό μου. Έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη κι ας ήθελα πολλές φορές η ιστορία να πάρει διαφορετική τροπή. Αλλά καλός συγγραφέας δεν είναι εκείνος που φτιάχνει μια ιστορία για να αρέσει στους αναγνώστες. Είναι αυτός που θα πει την ιστορία που θέλει, ακόμα κι όταν δεν έχουν όλοι οι ήρωες καλή κατάληξη, και ο αναγνώστης παραμένει ικανοποιημένος. Διαβάζοντάς το, πιστεύω, έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος. Όπως συμβαίνει με κάθε βιβλίο της εξάλλου. Μου έδωσε κουράγιο.

Κι ελπίζω να το διαβάσεις κι εσύ! Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Στο τέλος, μάλιστα, μέσα από την Έλενα, πιστεύω πως η συγγραφέας απευθύνεται στην εγγονή της κι ίσως και στον αναγνώστη και περνάει πολύ όμορφα μηνύματα. Δίνει στοιχεία και του δικού της χαρακτήρα. Αρκεί να καταλάβεις...

Καλή ανάγνωση λοιπόν! Θα χαρώ να διαβάσω και τη δική σου άποψη.

Τελικά, τι είναι το χαμόγελο του δράκου;